پروژه دانشجویی مقاله در مورد سیستم عامل داس با pdf دارای 91 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد پروژه دانشجویی مقاله در مورد سیستم عامل داس با pdf کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی پروژه دانشجویی مقاله در مورد سیستم عامل داس با pdf ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
سیستم عامل داس
پیشگفتار
هنگام راه اندازی کامپیوتر پس از اینکه فایلهای سیستم (io.sys,msdos.sys) در داخل حافظه اصلی قرار گرفتند ، Dos در فهرست اصلی ( ریشه) دیسک راه انداز به دنبال فایل Config.sys می گردد و در صورت پیدا کردن ، آن را اجرا می کند .
Config.sys یک فایل متنی است و آن را می توان همانند فایل Autoexec.bat توسط دستور COPY CON یا ویرایشگر متنی دیگری همچون EDIT نوشت . این فایل برخلاف فایل Autoexec.bat پس از راه اندازی کامپیوتر ، قابل اجرا نیست و برای اجرای آن باید حتماً کامپیوتر را راه اندازی مجدد کرد تادر هنگام راه اندازی ، فایل فوق به اجرا درآید .
پس از اجرای فایل Config.sys ( در صورت وجود ) فایل command.com اجرا شود . ( در داخل حافظه اصلی قرار می گیرد ) و بعد از آن فایل Autoexec.bat ( در صورت
وجود ) به اجرا درخواهد آمد .
فرمانهای قرار داده شده درفایل Config.sys در پیکربندی سیستم (System Configuation) به Dos کمک می کند . بیشتر این فرمانها ، در رابطه با به کارگیری و مدیریت سخت افزار ، بخصوص حافظه ها است . این فرمانها ، منحصر به Config.sys هستند و از آنها نمی توان درجای دیگر استفاده کرد در ضمن فرمانهای
معمولی DIR.COPY و… را نمی توان در این فایل بکار برد .
دستورات موجود در فایل Config.sys مانند فایل Autoexec.bat به صورت خط به خط به اجرا در می آیند و درهنگام اجرا ، بر روی صفحه نمایش ظاهر نمی شوند .
به علت اینکه فایل Config.sys قبل از فایل Autoexec.bat راه اندازی می شود و در آن نمی توان از دستور PATH استفاده کرد ( زیرا تنها دستورات بخصوصی می توانند در این فایل اجرا شوند ). باید آدرس فایلهایی را که فرا خوانده می شوند قبل از نام فایل وارد کرد تا کامپیوتر بتواند برای اجرا کردن ، به آنها دسترسی پیدا کند ؛ و یا اینکه تمامی فایلهایی را که در Config.sys فراخوانی می وشند ، در فهرست اصلی دیسک راه انداز ذخیره شده باشند . در اکثر موارد ، روش اول مناسبتر است .
اجزای سخت افزار استاندارد مثل صفحه کلید ، صفحه نمایش و دیسک گردان همواره برای سیستم ، تعریف شده هستند و نیازی به تعریف آنها در فایل Config.sys نیست ، ولی سایر اجزای جانبی مانند Mouse ، دیسکهای مجازی ، حافظه اضافی و … حتماً توسط فایلهای خاصی به سیستم معرفی می شوند ،این فایلها معمولاً به همراه خود وسیله ، موجود و یا جزء فایلهای DOS هستند .
توسط دستور DEVICE می توان برنامه های تعریف کننده یک وسیله جانبی را در داخل حافظه بارگذاری کرد .
شکل کلی دستور DEVICE به صورت زیر است :
DEVICE= [drive:][path]filename[parameters][switches]
در این دستور filename اسم فایلی است که برای راه اندازی وسیله جانبی باید اجرا شود . این نوع فایلها معمولاً دارای پسوندsys هستند . path وdrive آدرس فهرست و نام دیسک گردانی است که فایل مربوطه در آنجا قرار دارد .
1ـ8ـ مدیریت حافظه
حافظه جزئی از کامپیوتر است که برنامه ها برای اجرا باید داخل آن قرار گیرند . حافظه از یک سری تراشه (Chip یاIC ) که بر روی بردی نصب شده اند تشکیل شده ، و برخلاف دیسک گردانها فاقد قطعات مکانیکی و متحرک است .
کامپیوترها به طور معمول دارای یک مگابایت حافظه هستند که به دو قسمت 640 کیلو بایتی به نام حافظه متعارف (Conventional Memory) و 384 کیلو بایتی به نام حافظه فوقانی (Upper Memory) تقسیم میشود . نقشه یک مگابایت حافظه اول موجود در کامپیوتر ، در شکل 1ـ8 نشان داده شده است .
DOS برنامه های کاربردی را درحافظه متعارف به اجرا درمی آورد و حافظه فوقانی برای استفاده DOS جهت دستیابی به ابزارهای سخت افزاری مانند کنترل کننده های صفحه تصویر کنار گذاشته شده است .
تعدادی از برنامه ها ، برنامه های ماندگار درحافظه (Memory Resident) هستند .اکثر این برنامه ها از موقعی که اجرا می شوند تا لحظه ای که کامپیوتر روشن است درداخل حافظه قرار دارند و می توان تعدادی از آنها را همزمان درحافظه قرار داد تا از امکاناتی که هر یک ایجاد می کنند ، استفاده کرد . از طرفی وجود این برنامه ها در حافظه ، از فضای قابل دسترس حافظه می کاهد و امکان اجرای برنامه های بزرگ ( برنامه هایی که اندازه آنها بیشتر از فضای خالی باقیمانده در حافظه است) را از کاربر می گیرد .
در صورتی که بخواهیم با کم کردن برنامه های ماندگار درحافظه ، فضای کافی را برای اجرای برنامه های بزرگ ایجاد کنیم ،دیگر نمی توانیم ازامکانات برنامه های ماندگار در حافظه استفاده کنیم . بنابراین ملاحظه می شود که فضای 640 کیلو بایتی نمی تواند جوابگوی نیازهای کاربران باشد .
2ـ8ـ حافظه توسعه یافته
حافظه بیشتر از یک مگابایت را حافظه توسعه یافته (Extended Memory) می نامند .
ریز پردازنده 286 علاوه بر سرعت پردازش بیشتری که نسبت به پردازنده های 8086 دارد ،می تواند 16 مگابایت حافظه را مستقیماً مورد استفاده قرار دهد . ریز پردازنده های 386 و بالاتر امکان دستیابی به چند گیگابایت حافظه را فراهم ساخته اند . البته DOS در این زمینه مشکلی دارد و آن این است که هنوز هم برای اجرای برنامه ها ،محدود به همان فضای 640 کیلو بایتی حافظه متعارف است ؛ گرچه موارد استثنایی وجود دارد که به شرح آن خواهیم پرداخت .
شرکت IBM و Microsoft یک سیستم عامل جدید به نام OS/2 طراحی کرده است که از کل حافظه توسعه یافته بهره می برد . هر چند کاربرد OS/2 در حال گسترش است ولی بیشتر کاربران ترجیح می دهند که با سیستم عامل قبلی (DOS) کار کنند .
DOS می تواند به حافظه توسعه یافته به عنوان یک ابزار جداگانه بنگرد و با استفاده از مدیریت حافظه توسعه یافته ، به آن دسترسی پیدا کند . دستور زیر ، فایل Himem.sys که یک برنامه ماندگار در حافظه است ، جهت مدیریت حافظه توسعه یافته ، در داخل حافظه قرار میدهد .
DEVICE=[drive:][path]HIMEM.SYS
HIMEM. SYS یک راه انداز ابزار است که امکان دستیابی به حافظه توسعه یافته را فراهم می کند و حافظه توسعه یافته را تحت مدیریت و کنترل خود در می آورد و مانع از آن می شود که برنامه ها بتوانند به طور همزمان از یک قسمت از حافظه توسعه یافته استفاده کنند . باید دقت کرد که فرمانDEVICE مربوط به HIMEM که در فایل Config.sys قرار داده می شود ، قبل از فرمانهای دیگری که با حافظه توسعه یافته در ارتباط هستند ، قرار گیرد . چنانچه فایل HIMEM.SYS در فهرست DOS در دیسک گردان C باشد باید در اولین خط از فایل Config.sys عبارت زیر را نوشت .
DEVICE= C:DOSHIMEM.SYS
فایل HIMEM.SYS یک برنامه ماندگار در حافظه است و با فرمان فوق ، این برنامه در حافظه قرار خواهد گرفت وبخشی از حافظه متعارف را اشغال خواهد کرد .
3ـ8ـ آزاد کردن حافظه متعارف
تمامی برنامه ها ، برای اجرا شدن ، به حافظه متعارف نیاز دارند . حتی اگر کامپیوتر دارای چندین مگابایت حافظه باشد ؤ باز حافظه متعارف ازاهمیت ویژه ای برخوردار است . پس باید تا آن جا که ممکن است این قسمت از حافظه را خالی نگهداشت ،تا فضای بیشتری از حافظه متعارف ، دراختیار برنامه ها قرار گیرد . برای آزاد کردن حافظه متعارف به منظور استفاده از آن برای برنامه ها ، می توان کارهای زیر را انجام داد :
الف ـ اجرای MS-DOS در حافظه توسعه یافته به جای حافظه متعارف ( در صورت وجود حافظه توسعه یافته )،همان طور که قبلاً بیان شد حافظه توسعه یافته با حافظه متعارف یک تفاوت کلی دارد و آن این است که برنامه ها در حافظه توسعه یافته قادر به اجرا شدن نیستند ، البته این موضوع برای تمامی حافظه توسعه یافته به غیر از 64 کیلوبایت اول آن ، صادق است . به 64 کیلوبایت اول حافظه توسعه یافته ، حافظه بالا HMA(High Memory Area) گفته می شود و می توان برخی از برنامه ها را در آن اجرا کرد . از جمله این برنامه ها خود MS-DOS است که همیشه بخشی از حافظه متعارف را به خود اختصاص داده است . با دستور زیر می توان MS-DOS را در HMA بارگذلری کرد .
DOS = HIGH
ب ـ کاهش فراخوانی تعداد برنامه های غیر ضروریماندگار در حافظه که در داخل Autoexec.bat وconfig.sys راه اندازی می شوند . زیرا هر یک از این برنامه ها بخشی از حافظه متعارف را به خود اختصاص می دهند ، از فضای قابل دسترس حافظه متعارف کم می کنند . برای مثال اگر همیشه از Mouse استفاده نمی کنید بهتر است آن را در Autoexec.bat یا Config.sys راه اندازی نکنید زیرا به محض روشن شدن کامپیوتر این برنامه داخل حافظه قرار می گیرد و بخشی از حافظه توسط آن اشغال می شود . بنابراین بهتر است فقط درصورت نیاز به Mouse ، برنامه آن را اجرا کنید .
ب ـ اجرای برنامه ماندگار در حافظه فوقانی ، انجام این کار برای کامپیوترهایی با مدل CPU برابر
386 و بالاتر امکان پذیر است . همان طور که قبلاً بیان شد ناحیه حافظه فوقانی (Upper Memory Area) قسمتی از حافظه است که برای استفاده خود سیستم کنار گذاشته شده و دراغلب سیستمها قسمتهایی از این ناحیه از حافظه بدون استفاده مانده اند ( یعنی این قسمتهای حافظه ، خالی مانده اند در صورتی که قابل استفاده هستند )
به این فضاهای خالی موجود درحافظه فوقانی ، بلوکهای حافظه فوقانی (Upper
Memory Block) یا UMB گفته می شود . می توان از UMB ها برای اجرای بعضی از برنامه های ماندگار درحافظه استفاده کرد ( این برنامه ها را در آن قسمت از حافظه قرار داد ). به این ترتیب حافظه متعارف از برخی از این برنامه ها خالی می شود . این موضوع در شکل 2ـ8 نمایش داده شده است .
استفاده از حافظه فوقانی : در ابتدا باید بعد از برنامه HIMEM.SYS برنامه EMM386 را در Config.sys اجرا کرد . برنامه EMM386 یک برنامه اداره کننده حافظه است که امکان دسترسی به قسمتهای استفاده نشده حافظه فوقانی در کامپیوترهای 386 و 386 به بالا را فراهم میکند .
شکل کلی این دستور به صورت زیر است :
DEVICE =[drive:][path]EMM386 .EXE noems
پس از بکاربردن دستور فوق بایدفرمان DOS =UMB را به فایل Config.sys اضافه کرد . این فرمان اجازه میدهد که MS-DOS بین حافظه متعارف و حافظه فوقانی ارتباطی به وجود آورد .
در صورت تمایل به استفاده DOS از HMA می توان هر دو خواسته را در یک دستور به شکل زیر نوشت :
DOS =HIGH,UMB
مثال : سیستمی با مشخصات زیر موجود است :
Mb 2 حافظه اصلی (RAM) وCPU 386 Dx یک فایل Config.sys بنویسیدکه کارهای زیر را انجام دهد :
الف ـ مدیریت حافظه توسعه یافته را راه اندازی کند .
ب ـ به بلوکهای حافظه فوقانی (UMB) دسترسی داشته باشد .
پ ـ بخشی از DOS را درناحیه حافظه بالا بارگذاری کند .
توضیح : تمام فایلهای DOS در آدرس C:DOS موجود هستند .
برای انجام این کار باید با COPY CON یا هر ویرایشگر متن دیگری که داریم فایل Config.sys را درفهرست اصلی دیسک گردان C با محتوای زیر بسازیم .
DEVICE = C:DOS HIMEM.SYS
DEVICE =C: DOS EMM386 .EXE noems
حال با استفاده از فضاهای قابل دسترس موجود درحافظه فوقانی (UMB) ، می توان به جای نوشتن DEVICE از عبارت DEVICEHIGH استفاده کرد . این امر باعث می شود برنامه ماندگار در حافظه به جای حافظه متعارف در حافظه فوقانی قرار گیرد .
بری نصب کردن ( بار گذاری ) بقیه برنامه های ماندگار در حافظه که درفایل Config.sys فراخوانی نمی شوند کافی است که قبل از وارد کردن نام برنامه ها از عبارت (Load high) Lh استفاده کنیم تا برنامه مربوطه در صورت امکان در حافظه فوقانی قرار گیرد .
4ـ8ـ ایجاد دیسک مجازی یا دیسک حافظه ای (Ramdrive)
همان طوری که میدانید دیسک گردانهای واقعی دارای قطعات مکانیکی هستند و برای دستیابی به اطلاعات موجود بر روی دیسک باید یک سری حرکات مکانیکی انجام دهند . انجام این حرکات در مقایسه باعملیات الکترونیکی کامپیوتر ، کندی قابل توجهی دارد و باعث اتلاف وقت کاربر می شود . در ضمن این قطعات پس از مدتی مستهلک می شوند و نیاز به تعمیرو یا تعویض پیدا می کنند .
برای رفع مشکل فوق ، در پاره ای از موارد می توان در حافظه کامپیوتر ، دیسک گردان مجازی تعریف کرد ، یعنی بخشی از حافظه اصلی (RAM) را به عنوان یک دیسک گردان در نظر گرفت . با انجام این کار ، به دلیل اینکه واقعاً دیسک گردانی وجود ندارد و اطلاعات به جای نگهداری بر روی دیسک ( و انجام حرکات مکانیکی ) داخل تراشه های (IC) حافظه نگهداری می شوند ، سرعت عمل بسیار بالا می رود و همچنین استهلاک بیان شده ، دیگر وجود نخواهد داشت .
از معایب دیسک گردان مجازی آن است که درصورت قطع برق کامپیوتر ، تمامی اطلاعات موجود در آن از بین خواهند رفت . این اشکال را می توان با متصل کردن کامپیوتر به دستگاه برق اضطراری (UPS) رفع کرد . تا در موقع قطع نابهنگام برق ،اطلاعات موجود در دیسک مجازی مورد نظر ، از بین نرود . البته در بعضی موارد . پاک شدن اطلاعات موجود در دیسک مجازی با خاموش کردن کامپیوتر ، می تواند بعنوان یک مزیت مطرح شود . به عنوان مثال در محیط های آموزشی که کاربران با ساختن فایل ها و فهرستهای متعدد ، طریقه ساختن فایل و فهرست را آموزش می بینند ، پاک شدن فهرست ها و فایلهای ساخته شده آنها . با خاموش کردن کانپیوتر ، یک حسن بزرگ محسوب می شود زیرا دیگر وقتی از آموزش دهندگان جهت حذف وپاک کردن فایلها و فهرستهای آزمایشی ساخته شده و باقی مانده بر دیسک گردان مجازی تلف نخواهد شد .
شکل کلی دستور تعریف کننده دیسک گردان مجازی به صورت زیر است :
DEVICE[HIGH]= [drive:][Path] RAMDRIVE.SYS
Disksize[Sectore size]] [/ E]
Disk size مقدار حافظه مورد استفاده دیسک RAM را برحسب کیلوبایت مشخص می کند .( مقادیر قابل استفاده می تواند از 4 تا 32767 باشد .) ( مقدار پیش فرض 64 کیلوبایت است .)
Sector size اندازه قطاع دیسک ساخته شده را برحسب بایت مشخص می کند ( این مقدار می
تواند یکی از اعداد 128 ، 256 و 512 باشد که مقدار پیش فرض 512 بایت است .) هر چه اندازه قطاع بزرگتر باشد . سرعت اجرایی دیسک مجازی ایجاد شده بیشتر خواهد بود . ولی اشکال بزرگ انتخاب کردن قطاع این است که کوچکترین واحد موجود بر روی دیسک ، قطاع است و یک قطاع را نمی توان به بیش از یک فایل اختصاص داد ؛ لذا چنانچه قطاع را بزرگ انتخاب کنیم ولی فایل قرار
داده شده درآن کوچک باشد . تمام فضای باقی مانده ، قطاع یا به عبارت دیگر دیسک . به هدر خواهد رفت .
شکل دوم استفاده از دستور RAMDRIVE به صورت زیر می باشد :
DEVICE [HIGH]= [drive:][path] RAMDRIVE.SYS
[Disksize Sevtor size Num Entries] [/ E]
تفاوت بین شکل دوم استفاده ازدستور RAMDRIVE با شکل قبل ، در اضافه بودن عبارت Num Entries است که مشخص کننده حداکثر تعداد فایلها و فهرستهایی است که میتوان در فهرست اصلی دیسک مجازی ایجاد کرد و مقدار آن می تواند بین 2 تا 1024 باشد . در صورت وارد نکردن این عدد ، مقدار 64 فرض خواهد شد . اگر می خواهید برای این پارامتر مقدار تعیین کنید باید برای Sector size و Disk size نیز مقادیری تعیین شود .
( استفاده از سوئیچ /E دردستور فوق باعث می شود که دیسک مجازی به جای حافظه متعارف در حافظه توسعه یافته ایجاد شود .
دقت کنید که پارامتر High خود فایل راه انداز ابزار Ramdrive.sys را در حافظه فوقانی قرار می دهد اما سوئیچ /E دیسک مجازی ساخته شده را در حافظه توسعه یافته قرار می دهد .
به تعداد هر بار فراخوانی فایل RAMDRIVE.SYS توسط راه انداز ابزارDEVICE یاDEVICEHIGH در فایل Config.sys یک دیسک گردان مجازی درحافظه RAM ساخته می شود . برای مثال در صرتی که فایل Config.sys دارای سه دستورDEVICE برای نصب کردن فایل RAMDRIVE.SYS در حافظه
باشد . سه دیسک گردان مجازی قابل دسترس بر روی کامپیوتر ایجاد خواهد شد . اگر یک دیسک گردان دیسک سخت با نام C: داشته باشیم و فایل Config.sys محتوای سه دستور DEVICE مربوط به ایجاد دیسک گردان مجازی باشد ، اولین دستور DEVICE دیسک گردان مجازی با نام D و آخرین دستور DEVICE یک دیسک گردان مجازی با نام F ایجاد خواهد کرد .
نکته مهم دیگر درمورد تعریف چند دیسک گردان مجازی آن است که در صورتی که نام دیسک ی
ا دیسکهای مجازی به بیش از E افزایش یابد باید در فایل Config.sys از دستور LASTDRIVE استفاده کرد و نام دیسک گردان بعدی ( نام دیسک گردان و بعد از آخرین دیسک گردان تعریف شده موجود ) را جلوی آن نوشت . لذا د رمسائل فوق عبارت LASTDRIVE=G را در فایل Config.sys گنجانید .
مثال :
دستورDEVICE = C: DOS RAMDRIVE .SYS
یک دیسک گردان مجازی به ظرفیت 64 کیلو بایت را در حافظه متعارف کامپیوتر ایجاد می کند .
دستور
DEVICEHIGH = C: DOS RAMDRIVE.SYS 1000/E
یک دیسک گردان مجازی با ظرفیت 1000 کیلوبایت را در حافظه توسعه یافته کامپیوتر ایجاد می کند . در این مورد به علت اینکه از برنامه راه انداز ابزار DEVICEHIGH استفاده شده است . برنامه ماندگار در حافظه RAMDRIVE.SYS در حافظه فوقانی قرار می گیرد و بنابراین حجمی از حافظه متعارف را اشغال نخواهد کرد .
در دو مثال فوق اندازه قطاعهای ایجاد شده در دیسک گردان مجازی 512 بایت و حداکثر تعداد فایلها و فهرستهای ایجاد شده در فهرست اصلی این دیسک 64 عدد است .چنانچه بخواهیم یک دیسک گردان مجازی با ظرفیت 400 کیلوبایت را رد حافظه توسعه یافته ایجاد کنیم به طوری که بتوان 500 فایل و زیر فهرست در فهرست اصلی آن ایجاد کرد و ظرفیت هر قطاع آن نیز 512 بایت باشد باید دستور زیر را در فایل Config.sys نوشت :
DEVICE = C: DOS RAMDRIVE.SYS 400 512 500/E
لازم به ذکر است که زمانی می توان از دستور فوق استفاده کرد که مدیریت حافظه توسعه یافته قبلاً تعریف شده باشد .
5ـ8ـ بافر (Buffer)
بافر قسمتی از حافظه کامپیوتر است که هنگام خواندن یا نوشتن اطلاعات از یا بر روی دیسک ، اطلاعات در آن قرار می گیرند . چنانچه برنامه ای که در حال اجرا است با فایلهای متعددی در ارتباط و برای دسترسی به آنها ، نیاز به مراجعه مکرر به دیسک باشد ، استفاده از بافر ، سرعت برنامه را بالا می برد ، زیرا پس از یک بار خواندن فایل از روی دیسک ، DOS آن فایل را در فابر قرار می دهد و هنگام مراجعه مجدد برنامه به فایلی که قبلاً احضار شده است ، DOS به جای اینکه آن فایل را از روی دیسک بخواند و در اختیار حافظه قرار دهد ، آن را از بافر بر می دارد ، در نتیجه زمان زیادی که برای بار گذاری کردن فایل از روی دیسک به حافظه صرف می شود ، در این میان حذف خواهد شد . اگر نیاز برنامه ایجاب کند که تعداد مراجعات زیاد باشد ، متوجه افزایش قابل توجه سرعت کار با کامپیوتر خواهیم شد .
شکل کلی این دستور به صورت زیر است :
BUFFERS = n
n عددی است بین 1تا99 .
n تعداد بافرهایی است که توسط این دستور درحافظه ایجاد می گردد . هر بافر حدود 5/0 کیلوبایت از حافظه را اشغال می کند ، اگر DOS در HMA بارگذاری شود و تعداد بافرهای خواندن و نوشتن هم 48 عدد یا کمتر باشد ، بافرها به همراه DOS در HMA بارگذاری می شوند . در غیر اینصورت ، فضای اختصاص داده شده به بافرها ، توسط دستور فوق ، از حافظه متعارف تأمین خواهد شد . برای مثال اگر بخواهیم 20 کیلوبایت از فضای حافظه به بافر اختصاص داده شود کافی است که دستور زیر در فایل Config.sys نوشته شود :
BUFFERS=40
6ـ8ـ حداکثر تعداد فایلهای باز موجود در حافظه (Files)
با استفاده از دستور FILES می توان حداکثر تعداد فایلهایی که به طور همزمان در حافظه باز نگهداشته می شوند را مشخص کرد و یا به عبارت دیگر ، حداکثر تعداد فایلی که می توانند داخل حافظه باشند به حجم فایلها ، مقدار حافظه موجود و مقدار تعریف شده توسط دستور FILES بستگی دارد . چنانچه از این دستور استفاده نکنیم ، حداکثر تعداد فایلهایی که به طور همزمان می توانند باز بمانند 8عدد خواهد بود که 5 عدد از این تعداد را DOS برای کنترل قسمتهای مختلف کامپیوتر مورد استفاده قرار می دهد ، به این ترتیب تنها سه فایل ذخیره شده بر روی دیسک را می توان همزمان باز کرد . در صورتی که برنامه ای نیاز به باز کردن تعداد فایلی بیشتر از مقدار تعیین شده توسط دستور FILES یا مقدار پیش فرض داشته باشد ( در صورت عدم وجود دستور FILES در فایل Config.sys این مقدار برابر 3 است ) پیام خطای “Too many files are open” بر روی صفحه ظاهر خواهد شد . با توجه به اینکه بسیاری از برنامه ها احتیاج به باز نگهداشتن بیش از سه فایل به طور همزمان دارند ، باید از فرمان FILES در فایل Config.sys استفاده کرد .
شکل کلی این دستور به صورت زیر است :
FILES=n
مثال :
n حداکثر تعداد فایلهایی است که کامپیوتر مجاز است آنها را همزمان باز نگهدارد . n می تواند عددی بین 8 تا 255 باشد .
اگر از دستور FILES=55 در فایل Config.sys استفاده شود ، کامپیوتر قادر خواهد بود برنامه هایی را اجرا کند که به طور همزمان تا حداکثر 50 فایل را باز نگه میدارند .
7ـ8ـ دسترسی به توابع ANSI
برای اینکه بتوان از کدهای escape بیان شده در فصل 4، برای تغییر دادن رنگ نوشته ها ، صفحه تصویر ، تعویض کاراکترهای نمایش داده شده توسط کلیدها یا نسبت دادن دستوری به کلیدی مشخص استفاده کرد ( این کدها همراه با دستور PROMPT به کار می روند ) باید برنامه راه اندازی ابزار Ansi.sys را به کمک دستور DEVICE[HIGH] در حافظه نصب کرد . کدهای escape متعلق به Ansi فرمانهایی هستند که شما به صفحه کلید یا صفحه نمایش ارسال می کنید . این کدها توسط مؤسسه ملی استاندارد آمریکا (American National – Standard Institute) وضع شده اند .
شکل کلی دستور ANSI به صورت زیر است :
DEVICE[HIGH] = [drive:][path]ANSI.SYS
در دستور فوق drive:path نام دیسک گردان و آدرس محلی هستند که فایل ANSI.SYS در آن محل قرار دارد .
فایلهای دسته ای
هدفهای رفتاری : پس از مطالعه این فصل ، از دانش آموز انتظار می رود که بتواند :
ـ علت استفاده از فایلهای دسته ای را شرح دهد .
ـ دستورات مخصوص فایلهای دسته ای را یاد بگیرد و بتواند با آنها فایلهای دسته ای نوشته اجرا کند .
ـ با توجه به نیاز بتواند فایلهای خودکاری (Autoexec.bat) طراحی ک
ند و پس از ساختن ، آنها را به اجرا در آورد .
پیشگفتار
برخی از فایلها اجرایی هستند ،و برای اجرای آنها کافی است که نام آنها را وارد کرد . فایل اجرایی دارای یکی از پسوندهای com,exe یاbat می تواند باشد . از جمله فایلهای اجرایی ، فایلهایی دسته ای (Batch Files) را می توان نام برد که دارای پسوند bat هستند محتویات این فایلها معمولاً مجموعه ای از دستورات DOS و یا دستوراتی است که فقط در داخل فایلهای دسته ای به کار می رود .
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
